Bericht van de Trainer25/05/2025

“We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal, he-le-maal”.

Prachtig als kind dit liedje te zingen op de terugweg van een schoolreisje. En dit liedje schoot meteen door mijn hoofd toen ik de bevestiging kreeg dat RWA tegen HKV/Ons Eibernest 1 een knap gelijk spel wist te halen, 16-16. HKV/Ons Eibernest dat qua saldo met 8 doelpunten verschil in onze poule de koppositie innam, de ploeg tegen wie we twee keer 17-17 speelden (hoe verzin je het hè?).

Daardoor dus beide clubs op 1 en 2. We hadden het echter niet meer in eigen hand. De enige kans op die nummer 1 plek, was om ons doelsaldo op te krikken, zodat we misschien een beter doelsaldo zouden hebben na de laatste wedstrijd, tegen RWA. Bovendien had de nummer 3, De Meervogels, ook nog kansen op de titel. Kortom, spanning alom!

Oh, ik vergis me, ik las over het gelijkspel en het eerste was niet het liedje, maar eigenlijk een traantje dat langzaam opkwam en over m’n wang begon te biggelen.

Ik was namelijk vanaf De Meervogels op weg terug naar CKC. Zojuist hadden we een loodzware wedstrijd achter de rug tegen deze uiterst sympathieke ploeg uit Zoetermeer. We moesten nog twee keer winnen om zicht te houden op het kampioenschap. Alles was de laatste onrustige (tgv de feestdagen en examens) weken daarom gebaseerd op het creëren van het-winnen-gevoel en bewuster (omgaan met) scoren. Twee keer gedwongen winnen en dat met ruime zeges, ga er maar aan staan. Voor een coach een enorme uitdaging om dit in zo’n korte tijd voor elkaar te krijgen. Ik blijf het zeggen, dat onze jonge ploeg op heel veel gebieden nog veel ervaring behoeft. De prestatiecurve blijft uiterst grillig. Prachtige momenten afgewisseld met volstrekt onbegrijpelijke. De vaste volgers echter moeten de positieve ontwikkeling van onze youngsters niet zijn ontgaan. Het gaat gestaag steeds beter, steeds meer staan we aan de kant te genieten van wat de ploeg(en) doen, genieten we van de fantastische sfeer binnen de selectie en juichen wíj van onze kant juist het steeds massaler opkomende publiek toe. Laatste is een zeer belangrijke factor die de drive om er iets moois van te maken zeker bij spelers en staf verhoogt.

Die wedstrijd dus tegen De Meervogels, beginnend in miezerregen helaas, begonnen we niet erg gedreven. Uit niets bleek de meedogenloosheid om te winnen. We oogden, zoals vaker, laks in het begin. Na een 3-0 achterstand maakten we na onze gebruikelijke tsunami aan kansen pas erg laat de 3-1. We hadden al een grote blessurebank bij de damessectie, toen ook Birte door een blessure moest afhaken bij de 3-0. Merit uit Maassluis 3 nam haar plaats in. Doordat Puck haar examenreis aan het maken was, hadden we bij aanvang ook een andere startende debutant, multitalent Floor uit Maasluis A1. Beide dames vervulden hun zeer moeilijke rol meer dan glansrijk, want ga maar eens na welke spanning erop ligt bij deze laatste twee wedstrijden die echt gewonnen móesten worden (“Ben je zenuwachtig Floor?” “Ja best wel”). Dan kun je als invaller er maar het beste van hopen. Als staf hadden we er vooraf en tijdens de wedstrijd daarentegen alle vertrouwen in dat zij het goed zouden doen. Nogmaals, zeer bewonderenswaardig hoe Merit en Floor zich in het veld manifesteerden!

Tot aan de rust scoorden we vijf en zij acht keer. Er was dus nog hoop. In de rust voor mij ongekend fel de groep toegesproken om de koppies omhoog krijgen en nog strakker te wezen op de zogenaamde logische dingen zoals meer kracht achter je schot bij regen en veel meer focus op de doorbraak. Jan voegde zoals gebruikelijk zijn waardevolle en meer gedetailleerde info toe aan mijn betoog. Dus gewapend met meer “middelen en materialen” togen we de tweede helft in. Na het beginsignaal realiseerden we een fantastische streak van vijf doelpunten die ons op 8-10 bracht. Wat een opluchting gaf dat, maar toen wel doorpakken natuurlijk. Onze opponent kwam met het inzetten van ervaren spelers goed terug tot 10-10. Vooraf al gewezen dat als het ruim winnen niet haalbaar dreigt te zijn, dat winst sowieso de absolute prioriteit heeft. Met wat wissels wisten we een nette 11-15 overwinning uit de strijd te slepen. Prima dus. Nog één te gaan waarbij we aan ons doelsaldo moesten werken. Totdat……..

In de auto dus meteen een traantje. Of dat nu gevoed werd door de spanning van de laatste weken, tweemaal HKV/Ons Eibernest en meteen De Meervogels er achteraan, het kwam er gewoon en ik wist waardoor. Meteen dwaalden mijn gedachten namelijk af richting spelers, staf en club. Binnen de staf naar Mariëlle en Tjerk die beiden persoonlijk wat forse tegenslagen te verwerken kregen, naar alle discussies, overwegingen, twijfels en onzekerheden bij Jan en mij, binnen de spelersgroep, de lang- en kortdurige geblesseerden, alle persoonlijke perikelen (studie, werk, relaties) rond de individuele spelers, naar de club, die helaas een gitzwarte bladzijde moest toevoegen aan het clubboek en tot slot naar mijn spelers van CKC Maassluis 1. Wat hebben we hen aangepakt. Alle middelen gebruikend, waarvan we wisten dat deze zouden bijdragen aan de individuele en teamontwikkeling. Afwisselend voorzichtig met zachte hand en dan weer keihard de waarheid vertellend. Ik noem hen maar even, Jari(aanvoerder) Esther(aanvoerder) Birte Naomi Puck Vera Tristan Osayande Mark Niels, de helden.

Spelers in een eerste team, Het Vlaggenschip, staan onder een enorme vergrootglas. Daar moet je mee kunnen omgaan. Want vergis je niet, zoveel leden als er zijn, zoveel meningen er al dan niet worden geuit. De ene zegt dit en de ander vindt er dat van. Ik vind het erg knap dat deze spelers door weer en wind zijn blijven geloven in ons, in wat we brengen en vooral in zichzelf, wat zij zelf kunnen en moeten bewerkstelligen. In één van mijn eerste berichten schreef ik daarover en kijk eens waar we nu staan, als selectie, superjong, als club. Jan Brugmans en Tjerk Bloem, kampioenenmakers, met Maassluis 2 in de zaal kampioen en nu op het veld al twee wedstrijden vóór het einde. Maasluis 1 deed in de zaal bovenin goed mee, wist zelfs ONDO als enige ploeg te verslaan, en staat nu vlak voor het feestje dat al zeker is voor ons tweede team.

We zijn er bijna, maar nog niet helemaal!

Komen jullie dat laatste zetje geven? Dan wacht ons een leuk feestje!