Bericht van de Trainer25/11/2024

Kun je trots zijn met nul punten uit drie wedstrijden? Ik zeg volmondig “Jazeker!”

Ons avontuur begon in september, dat is zo’n tweeëneenhalve maand geleden. Wat zou de vernieuwing op bijna alle fronten brengen?

Voor ons als staf stond één ding meteen vast: gelet op alle kwaliteiten binnen de selectie was het groeipotentieel enorm. Er was sprake van een prachtige mix van zeer jonge, jonge en iets minder jonge spelers. Als een dergelijke spelersgroep open zou staan voor en zouden geloven in wat wij verkondigen, dan zou er volgens ons geen plafond zijn voor de ontwikkeling van deze spelersgroep! Vanuit onze ervaring wisten we dat de zwaarste taak zou worden om dit elke speler zelf te laten beseffen, dat ze zelf de overtuiging krijgen hoe goed ze zijn, omdat ze zijn nog zo jong zijn…. Dus we besloten om stap-voor-stap het ontwikkelingsproces in te gaan, want we wisten dat het een 180° ommezwaai betekende.

Op het veld zijn we begonnen om het aanvalsconcept er in te slijpen. Dat ging vrij voortvarend, want iedereen stond ervoor open, had er zin in en begreep het uiteindelijk. Het concept is gericht op onderscheidend en zeer dynamisch spel met zichtbaar(!) plezier als fundament. We kregen veel leuke en goede feedback over het vertoonde spel. Voor het ervaren en uiten van plezier was niettemin voor ons nog veel werk te verzetten. Het juichen bij een doelpunt bijvoorbeeld bleek niet echt merkbaar evenals het elkaar gunnen van kansen, het opofferen van zichzelf, ego’s vergeten, het motiveren en inspireren en dat alles ten behoeve van het resultaat. Er bleek meer “kinnesinne” te zitten dan wij gebruikelijk en wenselijk achtten. Technisch spelers ontwikkelen is iets wat elke goede trainer kan, maar een klimaat ontwikkelen waarin er balans is tussen alle persoonlijkheden en ego’s, dat is al sinds teamsport bestaat, voer voor sportpsychologen. Want goede resultaten verkrijgt elk team o.a. door goed sámen te werken, door respect te tonen voor de andere speler(s), door te luisteren, door elkaar te helpen, enz enz. Al deze genoemde aspecten waren de voorbije jaren misschien wat onderbelicht.

Voor ons staat echter één ding rotsvast: geen enkele speler of coach staat boven de groep of het clubbelang. We hebben hierin tot nu toe heel veel energie gestoken en we merken en zien vooral dat het effect heeft. Er is nu sprake van veel meer begrip voor het “samen doen” en daar zijn we heel blij over.

De periode op het veld beek qua prestaties het pad te volgen van een rollercoaster. Schitterende momenten afgewisseld met schrikbarend moeizame. Voor ons logisch, omdat alle spelers echt volkomen anders moesten denken en doen. De oude logica maakte plaats voor de nieuwe. Ondanks de sterk fluctuerende prestatiecurve konden we de laatste wedstrijd verrassend een kampioenswedstrijd spelen, die helaas terecht werd verloren.

In de zaaloefenperiode struikelden we in de halve finale, eveneens terecht, over ALO, waardoor we de finale misten in een bomvolle en knotsgekke HKV/Ons Eibernest Hal. Als je het hebt over “zoveel mogelijk ervaring opdoen als jonge speler” dan was dát natuurlijk een prachtige gelegenheid. Er zou dan alle druk op deze finale zitten, waardoor we goed zouden kunnen peilen hoe ver iedereen zou zijn met het spelen onder zeer grote druk. Het heeft niet zo mogen zijn.

Op 9 november startten we in de zaal tegen Sporting Trigon, vol vertrouwen, want we waren wat stappen verder wat het mentale aspect betreft en het spel. Het collectieve verdedigen hebben wij zijn intrede laten doen. Weer iets wat een compleet andere denkwijze en uitvoering vergde. We deden het bij Trigon goed: 57 pogingen in de eerste helft! Maarrrrrrrrr……slechts 6 doelpunten in 25 minuten. Op het veld is ons dit ook een paar keer overkomen, heel veel kansen creëren en nemen en niet scoren. Dat kan een enkele speler overkomen, maar niet een heel

team, dachten we onterecht. Werkelijk àlle spelers bleven in die wedstrijd qua scorend vermogen ver onder hun niveau, bizar en onwerkelijk. De eerste verliespartij was een feit.

Onze eerste thuiswedstrijd was tegen ONDO. Een overvolle zaal, heel veel belangstellenden en in “onze Trommelhoek” de C-tjes die voor de broodnodige heerlijke sfeer zorgden (super meisjes en jongens!). ONDO, de tegenstander van de kampioenswedstrijd op het veld, waarbij wij twee maatjes te klein bleken. We hadden dus iets goed te maken. We begonnen voorbeeldig met een bliksemstart, via 4-1 naar 9-5. Bij rust was de marge klein, 11-9. Na rust was er balans tussen beide teams. We bleken het deze keer driekwart van de wedstrijd ons niveau vast te kunnen houden, totdat de concentratie verslapte en ONDO vanaf 16-17 kon uitlopen tot 16-22.

Tot aan deze wedstrijd hebben we in helften laten zien dat we goed meekonden, konden domineren. Nu dus al driekwart van een wedstrijd en dat was hoopvol. Statistisch gezien gaven we 17(!!!) statische kansen weg (vrije ballen en stippen) door onnodige fouten in de verdediging, terwijl we zelf te weinig meekregen. Dat is een enorm aantal mogelijkheden voor een “gratis doelpunt”. Vaste volgers kunnen alleen maar beamen dat dit een bekend probleem is voor het team, helaas.

Ofwel, voor de daaropvolgende wedstrijd tegen, naast ONDO en eveneens titelkandidaat, Pernix, zou de verbetering zitten in het beperken van het weggeven van de statische kans. Het team beloofde beterschap. Deze ervaren en veel scorende ploeg scoorde de eerste twee wedstrijden 38 en 26 doelpunten en overdonderde beide keren de tegenstander met een bliksemstart. Goed hierop voorbereid starten we nog hoopvol, want als snel was het 1-1. Wat er toen gebeurde was horror: vier stippen zorgden snel voor een stand van 5-1 voor de thuisploeg. Weer konden we achter de feiten aanlopen, een proces wat altijd ontzettend veel energie kost. Bij rust was de achterstand nog overbrugbaar, 9-7. Ook deze wedstrijd bleven onze scorende spelers onder hun niveau, want vanaf de kant waren we ervan overtuigd als dit niet zo was, wij Pernix als eerste verliespunten konden toebrengen. De eindstand was ook nu terecht 18-15.

Dus drie wedstrijden en nul punten. Zorgwekkend? Kansloos? Opgeven?

Nee, integendeel. In tweeënhalve maand hebben we grote stappen gemaakt. Deze jonge ploeg met een gemiddelde leeftijd van onder de 21 jaar, moet ervaren, ervaren, ervaren. Wedstrijden spelen, opdrachten volgen en vooral dóen! Het was vooraf onvoorstelbaar dat dit team nu al op een niveau staat dat het zeker meekan met de ervaren teams. Het is echt een kwestie van al die ervaringen opdoen en beseffen hoe goed we (kunnen) zijn. We hebben een aantal tegenslagen en weerstanden overwonnen waar de buitenwereld geen weet van heeft. Dat maakt de ploeg krachtiger. We weten nu dat samenspelen het sleutelwoord is voor succes. Het is een kwestie van tijd voordat alles bij elkaar komt, de juiste mentaliteit met de fysieke en technische kwaliteiten. Voeg daarbij alle positiviteit en de grote betrokkenheid van velen binnen de club rondom de (thuis)wedstrijden, waardoor we ons ontzettend gewaardeerd en begrepen voelen!

Dan kan het niet anders zijn dat de successen snel zullen komen. Nul punten uit drie wedstrijden: wij zijn ontzettend trots op wat we tot nu toe als spelers en als staf hebben bereikt met veel vallen en weer opstaan. Dus alleen ontevredenheid rest over de resultaten, maar dat is menselijk. Trots bovenal!

Tot de volgende wedstrijden!

Glenn de Vries